Φον Δημητράκης: Μια παράσταση που περιμέναμε πολύ

Μερικές φορές στη ζωή μας μας στιγματίζουν αρνητικά όσα δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε. Στην παιδεία όμως μπορείς να δρέψεις καρπούς ακόμα κι από τις αποτυχημένες προσπάθειες ή μάλλον, στην προκειμένη περίπτωση, ακριβώς εξαιτίας μιας τέτοιας αποτυχημένης προσπάθειας.
Δεν είχαμε καταφέρει εκείνη τη χρονιά-1986-87;- στο Γυμνάσιο- Λύκειο Κορθίου να ανεβάσουμε το Φον Δημητράκη του Ψαθά. Είχαμε ξεκινήσει με πολύ καλές προοπτικές, ωραία διανομή ρόλων, καλές επιδόσεις στις πρόβες, αλλά στην πορεία άρχισαν οι διαρροές. Όλο και κάποιος αποχωρούσε-ίσως ήταν πολύ απαιτητικό έργο για μαθητές-και αρχίζαμε από την αρχή, ώσπου στο τέλος απογοητευθήκαμε και σταματήσαμε το ανέβασμα του έργου.
Αυτή η ματαίωση ήταν το εφαλτήριο μιας μεγάλης αγάπης. Ένα από τα παιδιά, ο Γιώργος Μαγκανιώτης, που είχε  το ρόλο του Φον Δημητράκη, αγάπησε από τότε πολύ το θέατρο και όλα αυτά τα χρόνια, αφενός δεν έπαψε να μου θυμίζει με καημό το έργο που δεν ανεβάσαμε και αφετέρου να συμμετέχει σε ωραίες θεατρικές παραστάσεις, ευλογημένη δροσιά στο  διψασμένο για καλό θέατρο νησί μας. Μια θεατρική πορεία που παράλληλα μεταμορφώνει έναν ενθουσιώδη ερασιτέχνη σε όλο και καλύτερο ηθοποιό. Φέτος ήρθε και η ώρα να εκπληρώσει εκείνο το παλιό όνειρο, αφού πρωταγωνιστεί στο Φον Δημητράκη, που  ανεβαίνει από τη  Λαϊκή Σκηνή Άνδρου, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσαπέκου (παραστάσεις 12, 14, 15, 17, 18, 19, 26 & 27 Απριλίου 2013 στο Δημοτικό Θέατρο της Χώρας).
Περιμένουμε λοιπόν με ανυπομονησία να απολαύσουμε μια παράσταση που έρχεται από τόσο μακριά, έχοντας μεταμορφώσει μια αποτυχία σε αληθινή και διαρκή προσφορά στο θέατρο και στους ανθρώπους που το αγαπάνε.

Για δυο παιδικές φίλες

Σας φαντάζομαι μαζί στην καφετέρια του Πανεπιστημίου, όπως σας είδα στη φωτογραφία, μπροστά σε δυο τεράστια πλαστικά χάρμπουργκερ , με τα γυαλάκια σας και συνωμοτικά χαμόγελα σκανταλιάς: "Αν μπορείτε τώρα, ελάτε  να μας δώσετε φακές, αρακά, πορτοκαλάδες, γιαούρτια. Αν σας βαστάει, σφυρίξτε, όσο θέλετε,την ώρα που τρώμε κρυφά παγωτό μέσα στο χειμώνα, δεν θα μας τρομάξετε να το πετάξουμε πάνω στη γλύκα.Εμείς όμως μπορούμε να τρομάζουμε όσους θέλουμε με πλαστικές αράχνες, να αντιγράφουμε μαζί την ορθογραφία με το τετράδιο ανάμεσά μας στο θρανίο, να ακολουθούμε μαζί κατά πόδας το νεαρό που μας αρέσει. Πού να φανταστεί, άλλωστε, ο καημενούλης, δυο μέτρα παλικάρι, γιατί τον ακολουθούν δυο μυξιάρικα κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι του; Και μην κοιτάτε τα συγυρισμένα και καθαρά δωμάτιά μας. Κατά βάθος, πίσω από τη φαινομενική τάξη, κρύβονται δυο βομβαρδισμένα εφηβικά δωμάτια, ιδεώδες τοπίο για ομηρικές μάχες με μανάδες και ατελείωτο χάζεμα ταβανιού".
Εντάξει, όσο και να διαρρέει  η νοσταλγία αυτών των ωραίων εποχών, θα το αντέξουμε, θα στεγανοποιήσουμε τη ρωγμή, αρκεί, εσείς κορίτσια, να μαγειρέψετε κανένα αρακά, τίποτε φακές...
Αυτά τα χάρμπουργκερ παραείναι πλαστικά!