Τα Ματωμένα Χώματα σε συσκευασία δώρου

Τα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου είναι ένα βιβλίο πολύ γνωστό και πολύ αγαπημένο εδώ και χρόνια. Διαβάστηκε πολύ, από πολλούς, μεταφράστηκε, βραβεύτηκε, έγινε ακόμα και σειρά στην τηλεόραση. Κι εκεί που νόμιζα ότι τα ξέρω όλα γι'αυτό το βιβλίο, ήρθε η ώρα του να μου κάνει το πιο όμορφο δώρο των φετινών Χριστουγέννων. Μου δόθηκε χωρίς ωραίο περιτύλιγμα σε μια σχολική τάξη μια κρύα μέρα του Γενάρη, σχεδόν μόλις άνοιξαν τα σχολεία. Καθόμουν αναπαυτικά στην έδρα μου και παρακολουθούσα με προσοχή τις ωραίες εργασίες των παιδιών της Πρώτης Γυμνασίου, που στο σύνολό τους ήταν παρουσιάσεις βιβλίων από τη σχολική βιβλιοθήκη. Τρεις μαθήτριες είχαν πάρει τα Ματωμένα Χώματα, και ήμουν ανυπόμονη να δω πώς τα πήγαν με το βιβλίο. Και τότε άρχισαν να ανοίγουν οι σελίδες και να χάνεται η αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Βρεθήκαμε εκεί στα μικρασιατικά παράλια σε καιρούς ειρηνικούς και ξέγνοιαστους και είδαμε μέσα από τα τρομαγμένα μάτια ενός παλικαριού να αλλάζουν όλα και να γίνονται φόβος, πόνος, καταστροφή. Και μαζί αγώνας. Αγώνας για επιβίωση, του σώματος και της ψυχής, μέσα στην πιο μεγάλη ιστορική περιπέτεια που έζησε ο άνθρωπος σ'αυτή τη γωνιά της γης κι απ'τις δυο όχθες του Αιγαίου. Κι όλα αυτά με απίστευτη άνεση έμπειρου αναγνώστη, που θυμάται λεπτομέρειες, γεγονότα, λέξεις, που είναι σε θέση να ανατρέχει στις σελίδες που του έκαναν εντύπωση, να σχολιάζει κριτικά και να ανταλλάσσει ιδέες και εντυπώσεις, να εκφράζει απορίες. Κι όλα αυτά τα...μεγαλίστικα, δοσμένα με όλη τη μαγεία που επιφυλλάσσουν τα παιδιά στα παραμύθια που αγαπούν, αυτή που κοιτάει τον κόσμο με "μάτια σαν κι αυτά, όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα" που λέει κι ο ποιητής. Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι οι ξεναγοί μας σ'αυτό το ταξίδι ήταν τρία δεκατριάχρονα παιδιά, που σαν τις τρεις καλές μοίρες του παραμυθιού προφήτευαν καλύτερες μέρες για μας τους κουρασμένους ταξιδιώτες των καιρών. Τώρα πια μετά από ένα τέτοιο υπέροχο δώρο είμαι ξανά έτοιμη να πιστέψω κι εγώ σ'αυτές τις καλύτερες μέρες και μη σας πω και στον Άι Βασίλη ακόμα.

Για καλή χρονιά από τον Ανεμόμυλο της Γυριστρούλας

Τον τελευταίο καιρό έχω χαθεί από την μπλογκόσφαιρα, για να μην πω ότι σχεδόν έχω χαθεί κι από το διαδίκτυο συνολικά. Στην πραγματικότητα, αν ανοίξεις τη σελίδα των αναρτήσεων με τον κωδικό μου, θα δεις ένα σωρό προσχέδια. Κείμενα που αρχίζω να γράφω και δεν ολοκληρώνω ή κείμενα που ολοκληρώνω και δεν δημοσιεύω. Γιατί τόση δυστοκία; Φταίνε πολλά και διάφορα. Η μελαγχολική διάθεση που κυριαρχεί παντού ενισχύθηκε στην περίπτωσή μου από το πένθος για τον πατέρα μου και έγινε βασικό συστατικό της γραφής μου. Το τελευταίο πράγμα που επιζητώ ως αναγνώστης είναι να διαβάζω κείμενα σαν κι αυτά που μου προκύπτουν και τα καταδικάζω να μείνουν στα ηλεκτρονικά συρτάρια του blogger. Kαι καλώς παραμένουν, μέχρι να γραφεί κάτι που θα έχει λόγο ανάγνωσης. Γιατί το έχω αποφασίσει εδώ και καιρό, το αναμάσημα μελαγχολικών σκέψεων, ο θυμός, η αγανάκτηση, το καταγγελτικό ύφος και ο βομβαρδισμός με δεοντολογίες και καθηκοντολογίες, μπορεί να εκτονώνουν τον γράφοντα και να δρουν ψυχοθεραπευτικά, αλλά τον αναγνώστη τον κουράζουν και τον διώχνουν. Θα ξαναγράψω μόνο αν βρω τρόπο να καλλιεργήσω χαμόγελα, φωτεινά, συνωμοτικά, συγκαταβατικά, περιγελαστικά, αγαπητικά. Θα ξαναγράψω αν έχω κάτι να σας φέρω εδώ να το χαρείτε, να το βάλετε στη μέρα σας, ένα λουλουδάκι στο βάζο, μια γουλιά μυρωδάτο καφέ, μια ζεστή κουβέντα. Να ξέρετε πάντως ότι αυτά δεν θα τα ψάξω εδώ μέσα. Θα πάω να τα μαζέψω από τις τάξεις και τις συντροφιές μου. Θα βρεθούν μέσα στις χάρτινες σελίδες που διαβάζω και στους μεγάλους περιπάτους μου εκεί έξω. Αν με δείτε να περνώ δίπλα σας με ένα καλαθάκι, τώρα ξέρετε...δεν θα πηγαίνω για χόρτα. Καλή χρονιά!