Μια ταινία για την Τρίτη Λυκείου

Σήμερα είδαμε μια ταινία στο δίωρο της Ν. Γλώσσας Τρίτης Λυκείου. Μεγάλη θυσία, αιματηρή για τον πολύτιμο χρόνο της διδασκαλίας της έκθεσης. Αν δεν είναι το συνηθισμένο καλόπιασμα που επιδαψιλεύουμε (να τη βρείτε τη λέξη ε;) στους υποψήφιους, όταν τους βλέπουμε κουρασμένους, ίσως έχει να κάνει με την ίδια την ταινία και τα μηνύματά της, που συμπληρώνουν και ενισχύουν τη διδασκαλία. Εμείς είδαμε το Gattaca,  μια ταινία του 1997, που αναφέρεται στον γενετικό καθορισμό των ανθρώπων μιας μελλοντικής κοινωνίας, όχι και τόσο μακρινής, όπως άλλωστε λέει η ταινία. "Το παιδί του Θεού",που ήρθε στον κόσμο με τον φυσικό τρόπο, έρχεται αντιμέτωπο με τα προκαθορισμένα γενετικά "παιδιά του ανθρώπου", που έχουν το πολύτιμο DNA (απαλλαγμένο από ελαττώματα, αρρώστιες, αδυναμίες) που θα τους δώσει πρόσβαση στις ανώτερες βαθμίδες της κοινωνίας. Τι τύχη να έχει μπροστά σ'αυτή τη γενετική ελίτ ένα παιδί γεννημένο από μια νύχτα ερωτική στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου; Μια θέση καθαριστή στην εταιρεία των ονείρων του, που πραγματοποιεί διαστημικές πτήσεις, για να βλέπει, όσο σκουπίζει, τα διαστημόπλοια να χάνονται στον ουρανό!
Ναι, φαντάζεστε τι θα επακολουθήσει: Η επανάσταση του "ακατάλληλου" που ανατρέπει όλες τις  αρνητικές προγνώσεις με όπλο του τη δύναμη της ψυχής του. Το παιδί του Θεού αποκαθιστά το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης που κολυμπά μέσα σ'έναν ωκεανό Τύχης και Ανάγκης για να βρει το δρόμο της, τη μοίρα της.
Στη θεματική περιοχή που βρισκόμαστε τώρα θα μας δώσει πολλή τροφή για συζήτηση: Οι εφαρμογές της επιστήμης και τα όριά τους. Η γενετική και τα ηθικά διλήμματα που δημιουργεί. Ο ετεροκαθορισμένος άνθρωπος , γενετικά, κοινωνικά, ηθικά.
Μα εγώ άλλα σκεπτόμουν: Όσο σας έβλεπα προσηλωμένους στην οθόνη, αναρωτιόμουν τι σας συνδέει με τον Βίνσεντ, τον "ακατάλληλο" ήρωα; Ποιοι είναι αυτοί που βλέπουν σε σας αδυναμίες, αδιέξοδα, εμπόδια. Ποιοι δεν πιστεύουν ότι μπορείτε να πάτε κόντρα στα προγνωστικά; Ποιοι θα πέσουν από τα σύννεφα, όταν σας δουν να κολυμπάτε στα αφρισμένα κύματα και να βγαίνετε νικητές;

Τελικά χάρηκα που την ξαναείδα την ταινία. Την είχα ξεχάσει τόσο πολύ που ήταν σαν να την είδα πρώτη φορά.

(Ευχαριστώ Ανθή Μανέτα)

Η μέρα που χάθηκε το ιδανικό μου

 

Κάποιοι άνθρωποι, που δεν είναι του κύκλου μας ή της παρέας μας, κυκλοφορούν δίπλα μας, κάθονται στο γειτονικό τραπεζάκι, τους κοιτάς από μακριά και τους χαιρετάς με ένα χαμόγελο ή ένα νεύμα, ανταλλάσσετε δυο λόγια στα όρθια και σχεδόν ποτέ δεν θα καταλάβουν ότι είναι...το ιδανικό σου. Μπορεί κι εσύ να μην το καταλάβεις, αν κάποια μέρα δεν σου έρθει η επιφοίτηση.
Αν κάποια μέρα σταματήσουν δίπλα σου και σου μιλήσουν κουρασμένα, ανόρεχτα και όλα όσα θαύμαζες σ' αυτούς έχουν χάσει τη λάμψη τους, τρομάζεις.

 Όχι, εσύ πρέπει να μείνεις όρθιος, να πολεμάς, όταν εγώ γυρνάω σπίτι. Να μετέχεις, όταν εγώ ιδιωτεύω, να συγκρούεσαι, κι εγώ να έρχομαι με ανωτερότητα και συγκατάβαση να κάνω τον ειρηνοποιό. Κι ό,τι δημιουργείς και μου προτείνεις, να μένει πάντα εκεί έξω ανοιχτό να περιμένει πότε θα μου κάνει κέφι να το απολαύσω. Θέλω να είσαι εκεί έξω, για να συντηρείς τις ενοχές μου που δεν σε ακολουθώ. Να μου δείχνεις έστω κάτι να φτάσω, όταν καταφέρω να υψωθώ λιγάκι από τη βολή μου. Δεν είσαι σαν κι εμένα, δεν δικαιούσαι το φόβο, την απογοήτευση, τη συρρίκνωση.

"- Κατάφεραν να μας απομονώσουν, να μας διαλύσουν... κανείς πια δεν έχει όρεξη για τίποτα... εγώ σκάβω το χωράφι μου..."
"- Α, ωραία, το καλύτερο... συνέχισε..."

Πόσο θα απορούσες αν σου φώναζα: "Πού πας; Ποιο χωράφι;Και τι θα κάνω εγώ τώρα χωρίς το ιδανικό μου;"

Συνέχισα τη βόλτα μου, η μέρα ήταν ηλιόλουστη και στους δρόμους της μικρής μας πόλης το πλήθος βάδιζε αμέριμνο.

Αντώνης Μιχαηλίδης, ένας Δάσκαλος για το ΠΥΣΔΕ Α. Αττικής

Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου, εμείς οι εκπαιδευτικοί ψηφίζουμε για την ανάδειξη εκπροσώπων μας στα υπηρεσιακά συμβούλια. Οι εκλογές αυτές πάντα συγκέντρωναν αρκετούς ψηφοφόρους, γιατί, δυστυχώς, πάνε πολλά χρόνια τώρα, που η μόνη μας έγνοια ήταν τα υπηρεσιακά θέματα: αποσπάσεις, τοποθετήσεις, άδειες, διαθέσεις κλπ. Οι αιρετοί μας λοιπόν ήταν "οι άνθρωποί" μας σ' αυτές τις όχι και τόσο διαφανείς διαδικασίες. Και ρουσφέτι να μην θέλαμε, ένα δικό μας άνθρωπο εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας τον θέλαμε, όσο να πεις. Γιατί και δίκιο να έχεις, κανείς δεν σου εγγυάται ότι δεν θα καταπατηθεί από κάποιον ημέτερο της διοίκησης.
Φυσικά και ο χώρος αυτός ελέγχεται από τις κομματικές παρατάξεις και συνήθως μονοπωλούνταν από τα δύο μεγάλα κόμματα.
Τώρα πια όμως αυτή η "στρωτή" διαδικασία βάλλεται πανταχόθεν. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε πλέον υπερέβησαν τη συνήθη αρμοδιότητα ακόμη και του πιο καλοπροαίρετου αιρετού. Οι εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης υπέστησαν αιματηρές περικοπές στις αποδοχές τους, η διαβίωσή τους μακριά από τους τόπους κατοικίας τους γίνεται όλο και πιο δύσκολη, οι συνθήκες εργασίας στα σχολεία όλο και πιο δυσβάσταχτες. Μια μετάθεση πλέον ή μια απόσπαση είναι όρος επιβίωσης και η παλιά καλή πελατειακή συνταγή του ελληνικού κράτους επιστρατεύεται ως μόνη λύση από απελπισμένους ανθρώπους. Επιπλέον όλες οι αλλαγές που έρχονται στο σχολείο, ακόμα και όσες θα μπορούσαν να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, στην ουσία θα συντελεσθούν ερήμην ενός σοβαρού, υπεύθυνου φορέα εκπροσώπησης των συμφερόντων των εκπαιδευτικών, με τη γνωστή καταγγελτική άρνηση κατά πάντων, χωρίς εποικοδομητικές προτάσεις και διάλογο και θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη υποβάθμιση την δημόσια εκπαίδευση.
Δεν γνωρίζω αν μέσα σ' αυτή την τραγική κατάσταση υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι που εγγυώνται μια διαφορετική θεώρηση, βασισμένη στην ανεξαρτησία από κόμματα και παρατάξεις, στη διαφάνεια και στην αξιοκρατία. Γνωρίζω μόνον έναν και σας τον συστήνω ανεπιφύλακτα: Είναι ο υποψήφιος αιρετός για το ΠΥΣΔΕ Ανατολικής Αττικής, Αντώνης Μιχαηλίδης, ένας αληθινός Δάσκαλος σε όλες του τις εκφάνσεις: επιστημονική, παιδαγωγική, συγγραφική, διαδικτυακή. Θα ήταν μεγάλο ευτύχημα σε τέτοιους κρίσιμους καιρούς να αρχίσουμε να αναδεικνύουμε τουλάχιστον κάποιους άξιους ανθρώπους στα κέντρα λήψης αποφάσεων και να κόβουμε τους γόρδιους δεσμούς μας με κομματικά και παραταξιακά συστήματα, που δεν ανταποκρίθηκαν ούτε κατά το ελάχιστο στις προσδοκίες και στις ανάγκες μας.