Κρέμα-σοκολάτα

-Εγώ είμαι φράουλα!
-Όχι, εγώ είμαι φράουλα, εσύ είσαι λεμόνι!
Πώς να τους πεις χωρίς προσχήματα πόσο άσπρη και γαλατένια είναι η μια και πόσο σκούρο καθαρό σοκολατί η άλλη. Η αλήθεια δεν τους άρεσε ποτέ έτσι σκέτη.
Ούτε τα φρούτα τους άρεσαν σκέτα κι άντε να βάζεις στην πορτοκαλάδα στολίδια για να μοιάζει με κοκτέιλ και να εφευρίσκεις κάθε φορά έναν άλλο συνδυασμό στη διακόσμηση, για να προσελκύσεις το ενδιαφέρον τους.
 Τα αρχαία, πάλι, δεν τους άρεσαν ούτε σκέτα ούτε ανάμικτα, και κάθε φορά που τους έκανα μάθημα έβρισκαν όλες τις σκανταλιές μαζεμένες, για να με τυραννήσουν, ώσπου μια μέρα, πήρα τον Εμπειρίκο κι άρχισα να τον διαβάζω μεγαλόφωνα. Κατατρόμαξαν και ησύχασαν...για λίγο.
Φέτος μου ζήτησαν να κάνουμε ιστορία. Στρώθηκαν σαν μαθήτριες και ρώταγαν το ένα και το άλλο. Έχουμε μείνει στα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου και θα μας χρειαστεί καμιά δεκαετία, όπως πάμε, για να καλύψουμε την ύλη.

Ραντεβού στην αυλή, κορίτσια, το άλλο καλοκαίρι.
Μέχρι τότε,  κρέμα στο Παρίσι, σοκολάτα στο Λονδίνο και σκέτο λεμόνι εδώ.

Τα Χριστούγεννα του '89, μέσα στον Αύγουστο.

Μια από τις πιο όμορφες βραδιές αυτού του καλοκαιριού, άρχισε στα τραπεζάκια του Σέντρο. Συνάντηση παλιών συμμαθητών που είχα την τύχη να είναι μαθητές μου, όταν ήμουν περίπου στην τωρινή τους ηλικία. Γύρω μας και μέσα μας ακόμα το καλοκαίρι δέσποζε και μας χάριζε μια διάθεση ευτράπελη και χαλαρή. Γρήγορα όμως περάσαμε σε κουβέντες σοβαρές και στενόχωρες. Η ανεργία, η μετανάστευση, η αγωνία για το μέλλον των μωρών που μεγαλώνουν ή πρόκειται να έρθουν- οι περισσότεροι της παρέας είναι νέοι γονείς- δεν κατάφερναν να κρυφτούν πίσω από χαμόγελα, αστεία και αναμνήσεις μαθητικές.
 Όλοι μου φέρονται σαν να είμαι ένας από αυτούς, μα δεν είμαι. Είμαι πάντα η μεγάλη, η καθηγήτριά, αυτή που ξέρει, που μπορεί να συμβουλεύσει, να κρίνει, που έχει πάντα κάτι να πει. Μόνο που όλο και πιο αμήχανη και ανίδεη γίνομαι όσο πάει.
Παιδιά, βγάλτε κανένα σκονάκι να δω:  "πώς να επιμένεις γι' αυτό που αγαπάς" , "πώς να ξαναρχίζεις από την αρχή",  "να μην φοβάσαι τα ζόρια"," να δημιουργείς στην οικογένεια, στη δουλειά, στο θέατρο, στο σχολείο, όταν όλοι και όλα παγώνουν και καταρρέουν".
Γεμίσαν οι αποσκευές. Ξεχειμωνιάζουμε τώρα.

Η βραδιά συνεχίζεται στο σπίτι μου. Μια προβολή ταινίας-έκπληξη. Τα Χριστούγεννα του '89 στο σχολείο. Στη γιορτή οι μαθητές υποδύονται τους καθηγητές τους σε ένα αυτοσχέδιο σκετσάκι. 23 χρόνια πριν και όλοι ψάχνουν τον εαυτό τους σ' αυτά τα μαθητούδια. Τα βάζουμε με τις αισθητικές επιλογές του '80. Μαλλιά άφθονα, μακριές μπλούζες, κοντές φράντζες. Θυμόμαστε πρόσωπα ξεχασμένα που έχουμε να δούμε από τότε. Ο θεολόγος, ο φυσικός, ο μαθηματικός. Όμορφες και άσχημες αναμνήσεις μαζί. Πώς αλλιώς; Όλες οι αποχρώσεις χρειάζονται για να συνθέσεις κάτι που να αξίζει τη θύμηση. Με παριστάνει η Ειρήνη που λείπει στην Αμερική. Καλή της ώρα, μια χαρά με κάνει. Μέχρι γυμναστική με βάζει να διδάξω ελλείψει γυμναστή.

Το ρακί χρησίμευσε κάπως για να πάει κάτω αυτή η συγκίνηση που μας στάθηκε στο λαιμό.
Πέρασαν όμως τόσες μέρες για να κατασταλάξει και να μπορεί να μπει σε λέξεις.
Ελπίζω όμως την επόμενη φορά να μην έχουμε απόντες, γιατί οι απουσίες μετράνε πολύ.

Όχι, τίποτε άλλο, αλλά πώς να περάσεις χωρίς σκονάκια;

Η τάξη που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

Ξεκινάει σε λίγο μια καινούρια σχολική χρονιά και παρ'όλη τη γενική δυσπραγία και κατήφεια, για μας, στο Γυμνάσιο και στις Λυκειακές Τάξεις Κορθίου, θα έχει τη γλυκιά γεύση της επιτυχίας των περυσινών μας αποφοίτων. Η καλύτερη χρονιά στην ιστορία του μικρού μας σχολείου. Ποτέ άλλοτε δεν σημειώθηκαν τόσο υψηλές επιδόσεις στις πανελλήνιες και ποτέ άλλοτε δεν πέτυχαν σχεδόν όλοι οι μαθητές μας σε καλές σχολές.

 Έχει μια ιδιαίτερη αξία αυτή η επιτυχία όμως. Δεν ανήκει μόνο στους μαθητές και στους δασκάλους τους και σε όλους όσους συνέβαλαν σε αυτήν. Αφορά και έναν απόντα. Έναν που μας λείπει τρία χρόνια τώρα και συγχρόνως είναι πάντα παρών. Το Σταύρο. Η απώλειά του ήταν τόσο μεγάλο πλήγμα για τους συμμαθητές του, που είχαμε μεγάλη αγωνία για τις συνέπειές της στη μαθητική τους πορεία. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβιβαστείς με το θάνατο στα 17 και επειδή δεν μπορείς να τα βάλεις μαζί του, τα βάζεις με ολόκληρο το σύμπαν. Και το σχολείο δεν αποτελεί εξαίρεση, ασφαλώς.

Επομένως, το ότι έφτασαν μέχρι εδώ αυτά τα παιδιά δείχνει ότι έδωσαν με επιτυχία πολύ περισσότερες και δυσκολότερες μάχες από αυτές που δίνουν συνήθως οι μαθητές στο λύκειο. Πέρασαν "εξετάσεις" πολύ πιο απαιτητικές.
(Ίσως γι' αυτό οι πανελλήνιες τελικά δεν τους δυσκόλεψαν και τόσο.)

Καλή επιτυχία στις σπουδές σας, παιδιά. 
Και, όπως λέγαμε και μια μέρα στην τάξη, κανείς δεν θα ξεχάσει τίποτα.
Και κανείς και τίποτα δεν θα ξεχαστεί.