Στους μαθητές μας που έγιναν φοιτητές

Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων και μαζί με τα συγχαρητήρια, τις αγκαλιές και τα χαμόγελα, σας συνοδεύουν και οι ανησυχίες για το μέλλον. Πρώτη φορά τόσο κουτσουρεμένη χαρά της επιτυχίας σ' αυτή τη χώρα που έτσι κι αλλιώς συνηθίζει να κουτσουρεύει ό,τι καλό πετυχαίνουν τα παιδιά της.
Μην τους αφήνετε να κουτσουρεύουν τη χαρά σας. Μπήκατε στη σχολή που θέλετε ή στην πιο κοντινή στις προτιμήσεις σας; Χαρείτε, κάνατε ένα μεγάλο βήμα, θα σπουδάσετε μια επιστήμη ή μια ειδικότητα που σας ενδιαφέρει κι αυτό από μόνο του θα δώσει νόημα στη ζωή σας, ακόμα κι αν δεν σας εξασφαλίσει ένα ανέφελο και ασφαλές επαγγελματικό μέλλον.
Μην τους ακούτε όλους αυτούς που προβλέπουν με απόλυτη βεβαιότητα ένα μέλλον θεοσκότεινο για σας, με ανεργία, υποαπασχόληση, αναξιοκρατία, μισθούς πείνας και σκυμμένα κεφάλια.
Μην ακούτε όλους αυτούς που σας λένε ότι τώρα μόλις μπείτε στα πανεπιστήμια, πρέπει να τα καταλάβετε και να είστε ολημερίς στους δρόμους, γιατί έτσι θα δείτε καλύτερες μέρες.
Μην ακούτε ούτε αυτούς που σας συμβουλεύουν να κοιτάτε μόνο την πάρτη σας, τις σπουδές σας, το βόλεμά σας.
Μην ακούτε κι αυτούς που πάντα έχουν στο τσεπάκι μια βολική λύση, ένα γλείψιμο, μια γνωριμία, μια άκρη, για όλα τα δύσκολα που θα βρεθούν στο δρόμο σας.
Όλοι αυτοί αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα του χθες. Μια χώρα βυθισμένη στην οικονομική και κοινωνική παρακμή. Κι όλοι αυτοί που άλλος λίγο, άλλος πολύ, υπηρέτησαν τις λογικές που μας οδήγησαν εκεί, δεν είναι σε θέση να κάνουν προβλέψεις και σπέκουλες πάνω στο δικό σας μέλλον.
Είσαστε καταδικασμένοι να χαράξετε το δικό σας δρόμο. Πολιτικά, επιστημονικά, οικονομικά, κοινωνικά. Μεγάλη ελευθερία και μεγάλη ευθύνη συγχρόνως. Ξέρω πως σας αρέσει πολύ αυτός ο ίλιγγος της μεγάλης ελευθερίας και της μεγάλης ευθύνης.
Είδα πολλούς νέους ανθρώπους με φτερούγες ανοιχτές στη ζωή μου, πολλά πετάγματα. Μα πάντα παραμόνευαν τα ψαλίδια: της "λογικής", του βολέματος, της άνεσης, του "στρωμένου μέλλοντος" ή της "άδικης κοινωνίας".
Πολλοί ξέφυγαν από αυτά τα ψαλίδια. Τους συναντάω τυχαία και μιλάμε και έχουν στα μάτια την ίδια εφηβική έξαψη, τον ίδιο ίλιγγο των υψηλών πτήσεων. Δεν έχει σημασία αν ο ένας μιλάει για την τέχνη του, η άλλη για την επιστήμη της κι ο τρίτος για το καινούριο του μωρό.
Με εσάς έχουν λιγότερες πιθανότητες να πιάσει το κόλπο τους. Δεν έχουν τι να σας δώσουν για δόλωμα, μόνο φόβο και αβεβαιότητα. Έφαγαν το παλιό καλό καρότο, τους έμεινε μόνο το μαστίγιο κι αυτό δεν αρκεί για να βρουν υποζύγια για το κάρο τους.
Κρατήστε δυο πράγματα που τώρα σας φαίνεται ότι θα τα έχετε για πάντα, αλλά είναι τα πιο βασικά στηρίγματα των υψηλών πτήσεων, γι' αυτό πλήττονται πρώτα πρώτα: την ακηδεμόνευτη και δημιουργική σκέψη και τη διατήρηση των σχέσεων συνεργασίας και αλληλεγγύης με τους συνομηλίκους σας.
Ξέρω...έχουμε κάνει τα πάντα μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα για να σας τα στερήσουμε αυτά τα δυο, αλλά ποτέ δεν τα καταφέραμε, ευτυχώς.
Καλό ξεκίνημα στα ωραία ταξίδια, παιδιά!

Παραθερίζοντας στο Γ.Ν.Α -Γ.Γεννηματάς

Το μεγαλύτερο μέρος των φετινών μου διακοπών το πέρασα σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας του πατέρα μου. Θα μπορούσε να είναι το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου, αλλά δεν ήταν. Κι αυτό γιατί κάθε μέρα μέσα σε αυτό το νοσοκομείο ανατρέποταν ένα στερεότυπο από αυτά που έχουν παγιωθεί στη συνείδηση όλων μας. Πρώτα άλλαξε η εικόνα του νοσοκομείου που εφημερεύει: πολύς κόσμος, ουρές, καροτσάκια, αγωνιώντες συγγενείς, τρελαμένοι γιατροί, όλα αυτά εκ πρώτης όψεως, εκ δευτέρας, γρήγορη απίστευτα γρήγορη διεκπεραίωση της γραφειοκρατίας εισαγωγής και των αρχικών εξετάσεων. Κι όταν βρεθήκαμε στο θάλαμο, είχαμε και μια αρκετά καλή κατατόπιση του τι μας συμβαίνει και τι έχουμε να περιμένουμε.
Δεύτερη ανατροπή: 20 μέρες εκεί μέσα και δεν άκουσα ούτε είδα οποιαδήποτε συναλλαγή τύπου φακελάκι, ούτε καν έγινε δεκτό ένα δώρο που πήγε να προσφέρει φεύγοντας στον εξαιρετικό γιατρό του θαλάμου μας ο γιος του διπλανού μας ασθενή .
Τρίτη: Δεν μου δόθηκε ούτε για μια στιγμή η εντύπωση ότι υπήρχε οποιαδήποτε διάκριση λόγω ηλικίας ή καταγωγής ή κοινωνικής προέλευσης. Και οι φασαριόζοι, και όχι τόσο εξοικειωμένοι με τους κανόνες, ρομά έτυχαν της ίδιας φροντίδας και οι φτωχοί μετανάστες και οι υπερήλικες.
Τέταρτη: Πουθενά δεν είδα ελλείψεις σε υλικά και φάρμακα ή στην καθαριότητα και στη φύλαξη.
Πέμπτη: Το μπάχαλο που όλοι περιμένουμε στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας έδωσε τη θέση του σε ένα άρτια οργανωμένο, ολοκάθαρο νοσοκομείο, με τις βάρδιες σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό πλήρως επανδρωμένες μέσα στο κατακαλόκαιρο, ακόμα κι αν ο επικεφαλής της μονάδας βρίσκοταν εκεί από το πρωί ως το βράδυ, γιατί ήταν σε διακοπές οι συνάδελφοί του.
Τέλος για μένα το πιο σημαντικό απ΄όλα ήταν η συμπεριφορά γιατρών, νοσηλευτών και του υπόλοιπου προσωπικού. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι είχαν όλα αυτά που θεωρούνται σπάνια για αυτούς που υπηρετούν τη δημόσια υγεία: ευγένεια, κατανόηση, χαμόγελο, ανθρωπιά, επαγγελματισμός, υπευθυνότητα.
Ακόμα και η προϊσταμένη "κέρβερος", που έβαζε τις φωνές σε όλους αν διαπίστωνε ότι διαταράσσοταν η ομαλή λειτουργία της μονάδας από υπερβολικό ζήλο συγγενών και επισκεπτών, μια μέρα που ήρθε στο άδειο σαλόνι, για να σβήσει τα φώτα, μόλις με είδε να διαβάζω εκεί μου είπε: "Α, διαβάζεις; Σου αφήνω το φως!"
Τώρα που πέρασαν οι μέρες και μπορώ να σκεφθώ με νηφαλιότητα και ηρεμία όλα αυτά που έζησα εκεί μέσα, διατηρώ την αρχική ευχάριστη έκπληξη και τη γνήσια απορία:
Μπορεί να σου αφήνει το φως αναμμένο ένα δημόσιο νοσοκομείο μέσα σε τόσο σκοτάδι;