Είναι παράξενο αυτό το αντίο. Ξέραμε ότι ήσουν πολύ άρρωστη και υπέφερες, αλλά δεν σε είχαμε ξεγράψει. Περιμέναμε πάλι να σε δούμε όρθια να μας σερβίρεις τον καφέ και τα ωραία σου γλυκά. Τι άνοστο το καλοκαίρι χωρίς το ρυζόγαλο και τους λουκουμάδες σου. Τι άνοστη η πιάτσα του Γιαλού χωρίς το ωραίο παράστημά σου και την καλή σου κουβέντα. Κυρά Ρίτα, άραγε κατάλαβες ποτέ πόσα πράγματα μας έδινες μαζί με το καφεδάκι σου; Ήξερες ότι ήσουν από τους σπάνιους ανθρώπους που η παρουσία τους, ο λόγος τους, οι πράξεις τους, είναι ιαματικά για τους γύρω τους; Ήξερες ότι ακόμα κι όταν σε είχε χτυπήσει αλύπητα η αρρώστια ήσουν εσύ που μας έδινες δύναμη σαν να ήμασταν εμείς οι άρρωστοι κι εσύ η γερή;
Να ξέρεις πάντως ότι η μνήμη σου θα είναι το ίδιο ιαματική με το πέρασμά σου από τη ζωή μας.
Καλό σου ταξίδι!
