Οικειοθελής αναχώρηση: Η μόνη λύση στο αδιέξοδο του Ασφαλιστικού.

Τώρα που είναι φανερό πως πολλοί από μας σιγά σιγά την αποχαιρετούμε τη σύνταξη, μαζί με άλλα κοινωνικά αγαθά που θεωρούσαμε δεδομένα, θα πρέπει να αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε για άλλο στόχο: Τη νομιμοποίηση της ευθανασίας! Εθελοντικά θα δώσουμε λύση στο ασφαλιστικό μια κι έξω. Μόλις φτάσουμε στο σημείο που κάθε προσπάθεια να πάμε στη δουλειά θα αποβεί άκαρπη: με το Π, το αναπηρικό καροτσάκι, στους ώμους των νεοτέρων, τσουλώντας ή μπουσουλώντας, θα υπογράψουμε στωικά μια αίτηση προς το κράτος, Δόκτωρ "Θάνατο": "παρακαλώ όπως μου χορηγήσετε χάπι ευθανασίας, καθότι αδυνατώ να προσέλθω εις τα καθήκοντά μου" και αυτό φιλεύσπλαχνα, θα μας εξασφαλίζει τα ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά τέλη και θα απαλλάσσει και το ασφαλιστικό μας σύστημα από όλα τα έξοδα, για να μπορεί να χρηματοδοτεί με την ησυχία του εταιρείες χρηματιστικές, φτωχούς εργοδότες, προϋπολογισμούς κράτους και γενικά κάθε αναξιοπαθούντα πολιτικό και τους μέχρι τρίτου βαθμού συγγενείς του.
Και στο κάτω κάτω καλά θα κάνουμε όλοι να παραδειγματισθούμε από την πολιτική και θρησκευτική ηγεσία του τόπου, που ποτέ δεν σκέπτονται τη σύνταξη, αλλά βρίσκονται στις επάλξεις του καθήκοντος μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ρίξτε πχ μια ματιά στις ηλικίες των βουλευτών και υποψηφίων βουλευτών, καθώς και ιεραρχών και θα δείτε πόσο εγωιστικό είναι να ζητάμε σύνταξη στα 60, όταν εκείνοι μόλις ξεκινάνε το επίμοχθο έργο τους!
Αιδώς...ασφαλισμένοι!

Γιατί το Πολυτεχνείο δεν μας ανήκει

Ήταν μια απ' αυτές τις σχολικές γιορτές για το Πολυτεχνείο. Λίγο πολύ όλες μοιάζουν. Ποιήματα, τραγούδια, ηχητικά ή κινηματογραφικά ντοκουμέντα, το χρονικό των γεγονότων, το νόημά τους για τότε και τώρα. Τίποτε συγκλονιστικό, τίποτε εξαιρετικό. Μια αξιοπρεπής επέτειος. Μια ωραία σχολική αργία. Κόντευε να τελειώσει. Όλοι προσδοκούσαμε μια ωραία βόλτα, έναν καφέ στην πλατεία, μικροί, μεγάλοι. Τελευταίος ο Στέφανος (συγνώμη Στέφανε, δεν σε ρώτησα γι' αυτό, ελπίζω να μη θυμώσεις). Είχε να κλείσει τη γιορτή με το ποίημα του Ρίτσου:

.....Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ - δύσκολος

δρόμος.

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον

κρατάς

όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και

μετράς το σφυγμό του

πόνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι

χειροπέδες.

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος.

Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος.

Ο Στέφανος δεν είναι η ιδανική περίπτωση πρόθυμου μαθητή για σχολικές γιορτές. Είναι η ιδανική περίπτωση κανονικού εφήβου. Με όλη την αυθάδεια, την ανυπακοή και τη σκανταλιά της...περίπτωσης.

Γι' αυτό όταν πήρε το μικρόφωνο, μας κοίταξε όλους με το γνωστό ωραίο... θράσος του κι άρχισε να μας απαγγέλλει το ποίημα απέξω(πράγμα εντελώς ασυνήθιστο για τις σχολικές γιορτές στα γυμνάσια και τα λύκεια) με δυνατή και σίγουρη φωνή, μείναμε...άναυδοι. Ούτε εγώ που ήμουν η υπεύθυνη δεν ήμουν στο ελάχιστο προϊδεασμένη. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το παιδί εκεί μέσα διέσωσε όλο το νόημα αυτής της γιορτής, μας είπε ότι δεν είναι το Πολυτεχνείο ακόμα ένα έθιμο της σχολικής ζωής, ότι ακόμα ανήκει στα νιάτα που το δημιούργησαν και δεν θα καταφέρουμε να το βάλουμε στο μουσείο, όλοι εμείς οι...νοσταλγοί ηρωικών ημερών.

ΟΚ, Στέφανε, ωραίο το μήνυμα, ωραίο και το μάθημα....

Ανοιχτή επιστολή σε καταληψίες και μη

Πάνε πολλά χρόνια που οι καταλήψεις γίνονται μέρος της σχολικής ζωής, όπως οι πενθήμερες εκδρομές και τα μαθητικά πάρτι σε κλαμπ. Για 2, 3 βδομάδες τα σχολεία αμπαρώνονται, απέξω στέκουν απελπισμένοι γονείς και λιγότερο απελπισμένοι καθηγητές και μέσα από τα κάγκελα χαρούμενοι και ενθουσιώδεις έφηβοι αναπτύσσουν τα αιτήματά τους, προσδοκώντας να φύγουν όλοι αυτοί να τους αφήσουν να παίξουν λίγη μπάλα, να ψήσουν καμιά κοπέλα...
Καθόλου δεν τους νοιάζει που ένα σωρό μεγάλοι αναλύουν οριζοντίως και καθέτως το φαινόμενο και αλληλοκατηγορούνται για τα χάλια της παιδείας. Ξέρουν πολύ καλά ότι καμιά κατάληψη- με εξαίρεση εκείνες επί Κοντογιαννόπουλου, που είχαν και τον νεκρό καθηγητή Τεμπονέρα- δεν έλυσε το παραμικρό πρόβλημα στην παιδεία. Εκείνα θέλουν ένα διάλειμμα! Όλο το βασίλειο της παιδείας για ένα διάλειμμα! Να βρουν λίγο χρόνο για μπάλα, για φλερτ, για χαβαλέ, για χάζεμα, βρε αδερφέ! Δεν ξέρουν ότι με τον τρόπο τους καταδεικνύουν το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδείας μας. Όχι τις ελλείψεις σε κτίρια, βιβλία και καθηγητές, ούτε, προπαντός ούτε, την προστασία της δήθεν δωρεάν δημόσιας παιδείας , αφού αυτήν την πληρώνουν πανάκριβα οι γονείς τους, εδώ και δεκαετίες. Το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι πως γίνεται όλο και περισσότερο απωθητική, αποκρουστική για τους..."πελάτες" της. Λες και όλοι κάνουν ό,τι μπορούν γι' αυτό, καθηγητές δημόσιοι υπάλληλοι που στενάζουν μέσα στα ασφυκτικά γραφειοκρατικά πλαίσια και τους ρίχνουν το κόκκαλο των πολλών διακοπών, του "χαλαρού" ωραρίου, της απουσίας οποιασδήποτε αξιολογικής διαδικασίας ή στοιχειώδους ελέγχου, για να τους αποζημιώσουν για τα λίγα λεφτά που παίρνουν, ένα Υπουργείο που κάθε φορά δικαιώνει απόλυτα με όλες τις αποφάσεις του το "κάθε πέρσι και καλύτερα" και κυρίως μια πολιτική πνευματική επιστημονική ηγεσία σε κατάσταση αφασίας και ιδιωτείας ως προς το ύψιστο αυτό θέμα. Είναι απίστευτη η ανεπάρκεια πολιτικών προγραμμάτων και θέσεων όλων των κομμάτων, συνδικαλιστικών ενώσεων εκπαιδευτικών, επιστημονικών ενώσεων, ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης ως προς τα μεγάλα θέματα της παιδείας. Λες και κανείς δεν οφείλει να καταθέσει τίποτε ουσιαστικό, λες και κανείς δεν έχει στρωθεί ποτέ να εκπονήσει ένα συνολικό όραμα παιδείας. Όλοι ασχολούνται κατά καιρούς με κάτι, με προτίμηση το εξεταστικό σύστημα, την τεχνική εκπαίδευση ή τις αλλαγές στα βιβλία. Γιατί; Έλα ντε! Μα αυτά είναι τα πιο "παραγωγικά" αντικείμενα. Παράγουν αναθέσεις, εργολαβίες, μίζες, ανακατανομή ιδιαίτερων και φροντιστηρίων, εισροή νέων ειδικοτήτων και διορισμούς στο δημόσιο.
Αν λοιπόν τα παιδιά θέλουν να μιλήσουν λίγο τη γλώσσα αυτών που αποφασίζουν για την τύχη τους. Αν θέλουν κάτι παραπάνω από λίγη ξεκούραση και χαβαλέ. Αν θέλουν να τους πάρουν επιτέλους στα σοβαρά. Ας δοκιμάσουν κάτι απλό: Να μποϋκοτάρουν όλες τις σχολικές εκδρομές για μια χρονιά. (Οι αγώνες θέλουν θυσίες παιδιά. Στις καταλήψεις δεν θυσιάζετε απολύτως τίποτε, κανείς δεν σας βάζει να κάνετε τα μαθήματα που χάσατε και το ξέρετε. ) Ίσως διαπιστώσετε πως όλοι αυτοί που τώρα σας αφήνουν να κλείνετε τα σχολεία και σφυρίζουν αδιάφορα για τις χαμένες ώρες διδασκαλίας, μόλις πάνε να χαθούν τα δισεκατομμυριάκια του μαθητικού τουρισμού, θα αφηνιάσουν κανονικά. Ίσως βρουν και λεφτά, ίσως ακούσουν και τα αιτήματά σας. Ίσως τότε καταλάβετε ότι κλείνοντας αυτό το έστω απωθητικό σχολείο σας, το καταδικάζετε απλώς να παραμείνει εσαεί απωθητικό και αναχρονιστικό και τους εαυτούς σας σε κάποια χρόνια να στέκονται έξω από τα κάγκελα, κοιτώντας απελπισμένα τους δικούς τους γιούς και κόρες- καταληψίες.

Η εκλογή του αρχηγού και οι...παρενέργειες.

Η επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ ήρθε. Το αποτέλεσμα περίπου αναμενόμενο. Όσοι από μας παρακολουθήσαμε λίγο απέξω όλο αυτό, γιατί δύσκολα μας λες φίλους, αν και δεν είμαστε εχθροί, έχουμε την εντύπωση ότι δεν ήταν μόνο μια σύγκρουση προσώπων ή μηχανισμών, δεν ήταν καν μια καθαρή ιδεολογική αναμέτρηση τύπου κεντροαριστεράς vs αριστεράς. Ήταν μια προσπάθεια πολλών ανθρώπων να μετάσχουν στο πολιτικό παιχνίδι, να αρθρώσουν λόγο, να υπογράψουν δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο, να λάβουν μέρος σε συγκεντρώσεις διαλόγου κι όχι φιέστες χειροκροτητών. Όποιος από τους τρεις και να το προώθησε αυτό, μακάρι και οι τρεις, καλά θα κάνει να μην το αφήσει να μαραθεί απότιστο. Μπορεί να είναι μειοψηφία αυτοί οι άνθρωποι, αλλά είναι δυναμική, ηγετική μειοψηφία στην κοινωνία. Από αυτές που προχωράνε μπροστά τις ιδέες, τα έργα, την πολιτική πραγματικότητα. Αυτό είναι το πραγματικό "ρεύμα" κι όποιος το αγνοήσει, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια δυναμική που θα ψάχνει αλλού "στέγη και τροφή".

Η Κική Δημουλά στο Μέγαρο.

Πέρασαν πια αρκετές μέρες. Μπορώ να δω λίγο πιο νηφάλια πιο αντικειμενικά το όλον θέμα. Μην αρχίσω να παραληρώ από ενθουσιασμό σαν θαυμάστρια του Ρουβά προ 10ετίας.
Άκουσα την Κική Δημουλά στο Μέγαρο Μουσικής. Ναι, η ποίηση είναι ιδιωτική υπόθεση και η ανάλυσή της και μάλιστα δημόσια, άκρως αντιποιητική. Υπάρχουν όμως ποιητές που την πάνε πέρα από τα βιβλία και τα κλειστά δωμάτια, που την φέρουν ως υπόσταση και παρουσία, που την εκφράζουν ακόμα κι όταν μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Που μπορούν να λένε με αφοπλιστική απλότητα τα πιο μεγάλα, τα πιο βαθιά μυστικά, χωρίς να σε βαραίνουν. Να διαβάζουν τα ποιήματά τους και κανένα δέος να μη διατρέχει τη φωνή τους. Σαν να μην είναι ποιήματα αυτά που διαβάζουν, αλλά η ίδια η φωνή τους.
Γελάσαμε κιόλας πολύ. Δεν υπάρχει ο όρος "ποιητικό χιούμορ", νομίζω ότι είναι καιρός να τον χρησιμοποιήσουμε γι' αυτό το κράμα αυτοσαρκασμού, οξυδερκούς ευφυολογήματος και υπέροχης ειρωνείας. Κι όλα αυτά χωρίς ίχνος πικρόχολης κακίας, που τόσο συνηθίζεται σε ποιητικούς και άλλους κύκλους.
Φύγαμε όλοι λίγο πιο ευδιάθετοι, πιο ανάλαφροι, κοιταζόμασταν σαν συνένοχοι σε ωραίο αμάρτημα.
........
"Και γίνεται αίφνης ανοιξιάτικος
ευδιάθετος γραφικός αισιόδοξος ο τρόμος
για την ερείπωση της εγκατάλειψής μας"