Μάριον και Βόλφγκανγκ Σούμπερτ

Μάριον και Βόλφγκανγκ Σούμπερτ

Είναι ένα ζευγάρι Γερμανών μουσικών. Εκείνη, η Μάριον, παίζει πιάνο και βιολοντσέλο, εκείνος, ο Βόλφγκανγκ, κιθάρα. Ήρθαν στο κυκλαδίτικο νησί που είναι ο τόπος μου πριν πολλά χρόνια, αφήνοντας πίσω στη Γερμανία δουλειές, ανέσεις, φίλους, συγγενείς. Εγκαταστάθηκαν εδώ, ρίζωσαν, έγιναν δικοί μας. Κουβάλησαν στις αποσκευές τους πολλή μουσική, πολύ ταλέντο. Έφεραν και την αξιοσύνη τους. Δούλεψαν τη γη, έφτιαξαν "χειροποίητο" σχεδόν σπίτι κι από τότε αφήνουν παντού τη σφραγίδα της παιδείας τους, του πολιτισμού τους, σε ό,τι αγγίξουν.
Το Σάββατο που μας πέρασε μας χάρισαν μια ακόμη όμορφη βραδιά γεμάτη μουσική. Σε ένα νησί που αρχίζει να ερημώνει λόγω χειμώνα, 50 άνθρωποι άκουγαν μουσική μέσα σε μια σχολική αίθουσα τελετών. Σαν μια βεγγέρα του παλιού καιρού. Ποτέ δεν μου ακούστηκε πιο οικείος ο Μπαχ, ποτέ δεν χάρηκα περισσότερο ένα τάνγκο αργεντίνικο. Μέχρι το βουνό μας είχε! Ναι, ναι, χώρεσε κι ένα βουνό στη μουσική βραδιά! Αυτό που έδωσε την έμπνευση στον Βόλφγκανγκ να συνθέσει ένα δικό του κομμάτι. Η Κουβάρα. Σας ευχαριστούμε για την ωραία ανάβαση, παιδιά!

Το ουράνιο τόξο μου

Στον μπαμπά της διπλανής πόρτας.

Τον συνάντησα σήμερα περνώντας έξω από ένα Δημοτικό πρωί πρωί. Κράταγε από το χέρι το μικρό αγοράκι του και την τεράστια τσάντα του. Ήταν βιαστικός και αγχωμένος, σίγουρα για να προλάβει τη δουλειά του. Πρόλαβε όμως να κοντοσταθεί και να δώσει ένα αμήχανο φιλάκι στο παιδί του. Αυτή η υπέροχη πατρική αμηχανία μπροστά στις εκδηλώσεις τρυφερότητας προς τα παιδιά! Πόσες φορές άραγε σταμάτησε ένα φιλί ή ένα χάδι στο δρόμο; Κάποτε πριν πολλά χρόνια ένας μπαμπάς πηγαίνοντας το κοριτσάκι του στο σχολείο μια βροχερή μέρα, κοντοστάθηκε και...του ανέβασε το καλτσάκι που είχε πέσει. Πόση αγάπη και τρυφερότητα μπορεί να δείξει κανείς σε ένα πεσμένο καλτσάκι;

Στις συνταξιδιώτισσές μου

Το Σαββατοκύριακο ταξίδεψα μ' ένα καράβι. Σ' αυτό ήταν πολλοί άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που πήγαιναν ως προσκυνητές στην Τήνο. Ναι, αυτό το ανθηρό είδος τουρισμού που δεν γνωρίζει κρίση.
Έχετε προσέξει πόσο λίγο κρατούν τα προσχήματα οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι; Εμείς καθόμαστε δίπλα σε κάποιον στο λεωφορείο, στο καράβι, στο τρένο και θέλουμε...να γίνει αόρατος, να γίνουμε αόρατοι, να μην παραβιάσει τα καλώς εννοούμενα όρια της ιδιωτικότητάς μας, να μη μας ενοχλήσει ούτε με ένα αδιάκριτο βλέμμα, να μη χρειαστεί να ανταλλάξουμε λέξη. Κοιτάμε στο κενό, αδειάζουμε το βλέμμα, οχυρωνόμαστε πίσω από ένα βιβλίο, εφημερίδα, περιοδικό, κινητό κ.ο.κ.
Οι άνθρωποι που συνάντησα στο πλοίο ήταν αλλιώς. Πρώτα, στον πηγαιμό, ήταν η κυρά Λαμπηδόνα. Άκου όνομα! Μια γλυκύτατη Κύπρια κυρία, που μου συστήθηκε ως "εκτοπισμένη", από τα κατεχόμενα δηλαδή. Μιλήσαμε για την Κύπρο, για την εισβολή "φύγαμε με τις παντόφλες που φορούσαμε, τα χάσαμε όλα, αλλά ζήσαμε, καμαρώνουμε τα παιδιά μας, αυτά είναι η χαρά μας, κόρη μου" Δεν ύψωσε κανένα τοίχο ανάμεσά μας η κυρά Λαμπηδόνα, ούτε της Κύπριας προς την Ελλαδίτισσα, ούτε της μεγάλης προς τη μικρότερη, ούτε πτοήθηκε από την αρχική μου τυπική ευγένεια και την απροθυμία μου να πιάσω κουβέντα, κρυμμένη μέσα στο βιβλίο μου. Με έβγαλε από το καβούκι μου με τόσο όμορφο, ανθρώπινο τρόπο, όπως μόνο οι αληθινοί αυθεντικοί άνθρωποι ξέρουν.
Μετά, φαίνεται είχα πάρει το βάπτισμα και στο γυρισμό κάθισα δίπλα σε 3 ηλικιωμένες κυρίες, δύο από την Πάτρα και μία μεγαλύτερη από τη Θεσσαλονίκη, ονόματι Δεξιά. Ναι, πρώτη φορά άκουσα αυτό το όνομα! Η κυρά Δεξιά πάσχιζε να εξηγήσει την προέλευσή του από την Παναγία τη Δεξιά, λέει, και έδινε και προφορικά περικοπές από εκκλησιαστικά κείμενα, για να το υπερασπίσει. Οι άλλες δύο, προφανώς, "αντιδεξιές", την πείραζαν χαριτωμένα, ώσπου μας είπε ότι ο Τσοχατζόπουλος βάφτισε πριν τις εκλογές την...120η Δεξιά. Κι εκεί δεν κρατήθηκα: "Κάτι τέτοια έκανε και δεν βγήκε ούτε βουλευτής!" Η συζήτηση άναψε, όπως καταλαβαίνετε, και πήγε στη Μικρά Ασία, στον μπαμπά-πρόσφυγα της κυρα- Δεξιάς, στα δύσκολα παιδικά της χρόνια κι όλα αυτά μας ξεδίπλωσαν μαζί με τις αναμνήσεις της ένα άρωμα παλιάς Θεσσαλονίκης, με την προσφυγιά και τον αγώνα της.
Δυο γιαγιάδες, δυο ιστορίες ζωής, δυο ιστορικές εποχές, δυο διαφορετικοί κόσμοι, ένας λαός, η ίδια ψυχή.
Αγαπημένες γιαγιάδες, πόσο πολύτιμες είστε για μας....

Παρεπόμενα της διαδοχής

Δεν είμαι με το Γιώργο, ούτε το Βαγγέλη, πόσο μάλλον με το ΠΑΣΟΚ και τη διαδοχή του αρχηγού του. Είμαι μ' αυτούς τους άγνωστους ή ανώνυμους, μπλόγκερς και μη, που εδώ και πολύ καιρό συζητάνε πολιτικά με αφορμή όλο αυτό. Πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, τόσοι άνθρωποι συζητάνε τόσο ουσιαστικά για την πολιτική. Πρώτη φορά ξεδιπλώνονται τόσο σημαντικές θέσεις, προβληματισμοί, οράματα. Πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί; Γιατί άφησαν τους "ξύλινους", τους βλάκες, τους διαπλεκόμενους και τυχοδιώκτες να κάνουν παιχνίδι σ' αυτό τον τόπο; Ποιος μπορεί να εκφράσει αυτούς τους σκεπτόμενους ανθρώπους, ποια στέγη να τους στεγάσει; Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη που πίσω από όλη αυτή την ωραία αγωνία, βλέπεις τη δίψα της εξουσίας και τίποτε άλλο; Δεν μας το κρύβουν άλλωστε, αν είχαν πάρει την εξουσία, κανείς δεν θα μίλαγε για τίποτε. Η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της με το λόγο του '50, άντε του '70 (στην περίπτωση του ΣΥΝ) που λες τίποτε δεν έτρεξε πάνω σ' αυτό τον πλανήτη από την εποχή του Μπρέζνιεφ ή του Γκορμπατσόφ στην καλύτερη περίπτωση;
Δεν πάω σε άλλα κόμματα, καμία προκατάληψη προς θεού, αλλά ο λόγος που αναπτύσσεται αυτό το διάστημα είναι λόγος αριστερός σε όλο το φάσμα του, από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, μέχρι τις πολύ πρωτοπόρες θέσεις των κινημάτων και των διανοητών.
Ρε, παιδιά, ένα κόμμα για όλους αυτούς! Εδώ είχαν κόμμα οι οπαδοί του κυνηγιού αν δεν κάνω λάθος!